Lied voor de hulpelozen

Als je wilt ontdekken wat echte zorg inhoudt, helpt een bezoek aan een verpleeghuis zeker. Zo werkten we afgelopen zondag met ons christelijk mannenkoor Vroomshoop mee aan een viering in Het Meulenbelt in Almelo. Ongelofelijk en ook indrukwekkend wat de medici, het verplegend personeel en vrijwilligers aan zorg doen. Je voelt en ziet de kwetsbaarheid van bewoners, maar ook zeker de liefdevolle zorg. Het nummer ‘Lied voor de hulpelozen’ ontroerde op die locatie. Het ging over reizen in de vreemde en over mensen die overvallen worden door stormen en schemer. Die uitgebuit worden en miskend, die geweld gewoon gaan vinden en gepantserd verder leven. Over mensen en kinderen ook, die geen eigen grond meer hebben en gevlucht zijn om het brood. De slotzin is veelzeggend: ‘God, dat wij elkaar behoeden en in weelde en in nood’. Dan besef je dat de hulpeloosheid in wezen ook bij politici ligt, die vaak zo hardvochtig en afstandelijk met weinig empathie oordelen over vreemdelingen en hulpelozen. Er waait in ons land een gure wind in deze herfst, waar het om opvang van vluchtelingen en statushouders gaat, ook in Twentse gemeenten. Daarvoor hoef je TC Tubantia maar open te slaan. De slogan ‘Ikke, ikke en de rest kan stikken’ wordt helaas steeds meer gemeengoed.

Er is behoefte aan daadkracht en rechtvaardigheid. Niet voor niets onderscheidt zich ‘gezagsdrager’ Johan Remkes van al die politici met slappe knieën. Hij zegt waar het op staat en dat is een verademing. Zijn boodschap voor het kabinet en de boeren was zo helder als glas.

Vorige week nog kwam via Delta FM de raadsvergadering van Twenterand binnen in mijn huiskamer. Dat was bepaald geen opwekkend gebeuren. Wat een woordenbrij, niet te geloven. De jongeren in Twenterand zijn het kind van de rekening bij het gesteggel over de organisatie van het jeugdwerk. De discussie gaat al jarenlang werkelijk alle kanten op, niet te geloven. Niets is beter dan een eenmaal genomen besluit, heb ik eens geleerd. Ik kan mij nu weer helder een interview van jaren geleden voor de geest halen, dat ik voor TC Tubantia met een afscheid nemende zielenherder in Vroomshoop had. Deze voorganger bleek al opvallend snel een voorbijganger te zijn. Hij vertrouwde mij toe niet met de besluitvorming in deze streek te kunnen leven. In de kerkenraad werd een gemotiveerd besluit genomen. Even makkelijk werd een tijdje later dat besluit weer geheel teruggedraaid na familieberaad of overleg in andere netwerken. Dit is helaas van alle tijden.

Een besluit dat ook dreigt te ontsporen is een batterij- of oftewel een accutrein in Twente. De reizigersvereniging Alma, gaat over de spoorlijn Almelo-Mariënberg en verder in noordelijke richting, kwam terecht in actie en eiste elektrificatie van het spoor met bovenleidingen. Duidelijk is dat men van het walmende diesel af wil en gelet op het milieu in feite of moet. Nu blijkt ineens dat een batterijtrein ook duur uitpakt en baalt de provincie als een stekker.

Dan zou je zeggen dat binnen de gemeenteraad van Twenterand op z’n minst prangende vragen worden gesteld over het behoud van het voor de huidige en ook toekomstige generatie zo belangrijke openbaar vervoer. Het blijft oorverdovend stil. Onlangs overleed Henk Middag uit Vroomshoop op de menselijkerwijze jonge 60-jarige leeftijd. Henk zette zich met hart en ziel vele jaren samen met anderen in voor Alma, in zijn geval bijna 15 jaar als secretaris. Zulke vrijwilligers herinneren we ons met respect. Daarop worden samenlevingen en spoorbanen gebouwd.